Anna Radziejewska na Zamku Królewskim

Amor hai vinto – recital Anny Radziejewskiej, 23 lutego 2020.

Anna Radziejewska na Zamku Królewskim w Warszawie wykonała piękny program, na który złożyły się kompozycje Antonia Vivaldiego: dwie kantaty o niespełnionej miłości – Amor hai vinto i Cessate, omai cessate oraz dwie arie – Nel profondo cieco il mondo z opery Orlando i Gelido in ogni vena z opery Il Farnace.

Śpiewaczce towarzyszyła Capella Regia Polona pod kierunkiem swego kierownika muzycznego Krzysztofa Garstki, dyrygującego od klawesynu. W ramach interludiów instrumentaliści zespołu zagrali dwa koncerty Rudego Księdza w tonacjach g-moll  i d-moll.
Tak miał przebiegać koncert według wydrukowanego programu, ale nie obyło się bez bisów. Trzech!

Ten koncert nie mógł się nie udać. Wszystko tu zagrało: wykonawczyni z klasą, porywający i oryginalnie dobrany program, a także sceneria Sali Wielkiej Zamku Królewskiego, sprzyjająca słuchaniu muzyki dawnej.
Publiczność, oklaskująca artystów na stojąco, nie chciała się z nimi rozstać. Gdyby nie ostatni bis, wyciszający emocje Sen (aria Manlia z opery Tito Manlio), najzagorzalsi wielbiciele muzyki barokowej i Anny Radziejewskiej, radzi byliby jeszcze coś usłyszeć.
Dwa pierwsze bisy: Armatae face – aria Vagaus z oratorium Juditha Triumfans i Sento in seno – aria Anastasio z opery Il Giustino.

Antonio Vivaldi po swojej śmierci w 1741 r. został zapomniany na 200 lat. Na afisze sal koncertowych powrócił dopiero po II wojnie światowej. Dwudziestowieczny, włoski kompozytor Luigi Nono, uformowany studiami nad muzyką dawną, w partyturach Vivaldiańskich ujrzał „fascynującą ruchliwość; nieustanną oscylację rozbłysków światła i cieni; świetlistą i dramatyczną zarazem i jakże nowoczesną teatralizację dźwięku”.

Zapytałam Annę Radziejewską o jej stosunek do Vivaldiego i o to, czym się kierowała, układając program koncertu.

– Vivaldi zajmuje w moim sercu miejsce szczególne z kilku powodów. Kantata Cessate, omai cessate stanowiła część spektaklu Les larmes du ciel, który był moim pierwszym, świadomym zetknięciem z muzyką barokową. Mimo że śpiewałam barok już na studiach, dopiero praca z Attilio Cremonesim uświadomiła mi, jak rozumieć barok i nad nim pracować. Przez lata chętnie sięgałam po Vivaldiego i myślę, że coraz lepiej go rozumiem, zwłaszcza po pogłębionych studiach podczas pracy nad rekonstrukcją opery Farnace dla Festiwalu Dramma per musica.

Podczas jednego bisu Anna Radziejewska zasiadła do klawesynu

Wyboru utworów dokonaliśmy wspólnie z Krzysztofem Garstką. Zależało nam na ciekawym przebiegu dramaturgii, który dają kantaty jako większe formy. Kontrastowymi ariami dopełniliśmy strukturę całości.

Fot. Maciej Czerski/Polska Opera Królewska

Rozmowa z Anną Radziejewską o Festiwalu Oper Barokowych Dramma per Musica