Chopin i jego Europa 2022 – Bruce Liu i Vasily Petrenko

Bruce Liu w tegorocznym Chopinie i jego Europie wystąpił trzykrotnie. Jego ostatni występ zwieńczył festiwal. W finale, jak się można domyślać, namówiony przez Stanisława Leszczyńskiego – nieocenionego dyrektora ChijE – zagrał Koncert fortepianowy f-moll Chopina. W Konkursie Chopinowskim grał koncert e-moll. W zapowiedziach podkreślano „f-molla” jako atrakcję. I słusznie. Konkursową kreację  Bruce’a w koncercie e-moll wszyscy mamy w pamięci, a perspektywa usłyszenia „f-molla” w jego interpretacji rozpalała ciekawość. Towarzyszyła mu Royal Philharmonic Orchestra, mająca opinię jednej z najlepszych orkiestr na świecie, pod dyrekcją swego dyrektora muzycznego, znakomitego Wasilija Petrenki (maestro posługuje się angielską transliteracją swego imienia – Vasily Petrenko).

Bruce Liu to wybitny pianista i zgodnie z oczekiwaniami „koncert f” (którego musiał się nauczyć dla Chopina i jego Europy) zagrał nieprzeciętnie. Nie obyło się bez bisów, które dla mnie stały się gwoździami programu w tej części wieczoru, tj. części z Brucem Liu w roli głównej. Na pierwszy bis pianista wykonał Wariacje na temat Là ci darem la mano z opery Don Giovanni Mozarta, którymi oczarował nas podczas Konkursu Chopinowskiego. Włączył je także do obu swoich poprzednich występów na tegorocznym ChijE, grając je kolejno na współczesnym i historycznym fortepianie. Teraz po raz pierwszy zagrał je dla warszawskiej publiczności z towarzyszeniem orkiestry. Drugi bis był niespodzianką. Ukazał nieznaną twarz Bruce’a. Zaczął klasycznie od pierwszych nut przesławnej bagateli Dla Elizy Bethovena, by następnie uroczo improwizować na jej temat.

Ostatni koncert festiwalu Chopin i jego Europa 2022 miał układ klasyczny: uwertura, solista z towarzyszeniem orkiestry, symfonia. Występ Bruce’a Liu poprzedziła uwertura do opery Paria Stanisława Moniuszki. Vasily Petrenko, gdy tylko wyszedł na estradę, zelektryzował publiczność. Ma to coś, co widać już w ukłonie czy gestach powitalnych. Kto nie znał wcześniej tego dyrygenta (należę do tych osób) już po Moniuszkowskiej uwerturze zorientował się, że w parze z przyciągającą osobowością Petrenki idzie jego kunszt dyrygencki.
W finale koncertu poprowadził monumentalną, polifoniczną, z eksponowanymi partiami instrumentów dętych blaszanych, trwającą trzy kwadranse II symfonię D-dur Jeana Sibeliusa. Można powiedzieć, że dyrygent i orkiestra byli godni wykonywanego dzieła i vice versa. Publiczność zgotowała owację na stojąco i nie wypuściła londyńczyków i ich szefa bez bisu. Petrenko postanowił pozostać w kręgu kompozytorów skandynawskich i zadyrygował na pożegnanie z publicznością Porankiem z Peer Gynta Edvarda Griega.