Czarodziejski flet w Warszawskiej Operze Kameralnej – recenzja
Czarodziejski flet w Warszawskiej Operze Kameralnej – recenzja
Czarodziejski flet w Warszawskiej Operze Kameralnej jest piątą nową inscenizacją opery Mozartowskiej, zrealizowaną na tej scenie po objęciu dyrekcji przez Alicję Węgorzewską-Whiskerd.
Wcześniej były kolejno premiery: Łaskawości Tytusa w reż. Marka Weissa, Uprowadzenia z seraju w reż. Jurija Aleksandrowa, Idomeneusza, króla Krety w reż. Michała Znanieckiego i Wesela Figara w reż. Grzegorza Chrapkiewicza.
Kostiumy zaprojektował Marcin Łobacz – projektant mody, pracujący również dla teatru i filmu. Nieznany szerzej w Polsce, uznany na świecie. Pracował m.in. dla domów mody Givenchy, Giorgio Armani Privé, Alexander McQueen. W jego kreacjach występowała m.in. Sher.
Po prawej Damy (Sylwia Krzysiek, Dominika Kościelniak, Małgorzata Kustosik); po lewej Tamino (Aleksander Kunach) i Papageno (Artur Janda) w otoczeniu tancerzy
Scenografia i kostiumy w Czarodziejskim flecie tworzą harmonijną, olśniewającą całość. Artur Janda powiedział, że kiedy włożył kostium Papagena, od razu wiedział, jak grać tę postać. Joanna Moskowicz (Królowa Nocy) ma przepiękny kostium. To że podczas tegorocznych, czerwcowych upałów, było jej w nim za gorąco, zeszło na drugi plan.
– Świadomość, że pięknie wyglądamy – mówiła w imieniu swoim i kolegów – jest warta poświęcenia.
Pamina i Chłopcy. Pierwszy z lewej Jan Jakub Monowid
Recytatywy są wykonywane po polsku. Ja to kupuję. Jest lepszy kontakt między śpiewakiem a widzem.
Przedstawienie wyreżyserował urodzony w Kolumbii, wykształcony w Krakowie Giovanny Castellanos. Ostrogi zdobywał asystując Krystianowi Lupie, Andrzejowi Wajdzie, Jerzemu Stuhrowi i innym reżyserskim tuzom. W Polsce wyreżyserował już ponad 40 spektakli muzycznych i dramatycznych. Jego pomysły inscenizacyjne w Czarodziejskim flecie są w dobrym guście i niepozbawione poczucia humoru. A on sam prywatnie budzi sympatię.
Ujęła mnie reżyseria końcowych ukłonów Paminy i Tamina oraz Papageny i Papagena. Pary wybiegały na scenę jednocześnie, po czym panowie natychmiast cofali się, zostawiając przed publicznością kłaniające się panie, a dopiero po chwili dołączali do nich i kłaniali się sami. Drobna rzecz, a świadczy o klasie.
Królowa Nocy (Joanna Moskowicz), Pamina (Ingrida Gapova)
Dopełnieniem strony wizualnej są sceny taneczne w choreografii Jakuba Lewandowskiego, który dał się już poznać bywalcom Warszawskiej Opery Kameralnej jako zdolny choreograf w Orfeuszu i Eurydyce Glucka. Reżyseria świateł to dzieło Damiana Pawelli, a multimedia Sylwestra Siejny. Gra Zespół Instrumentów Dawnych Warszawskiej Opery Kameralnej. Mozart na instrumentach z jego epoki brzmi autentycznie. Partie chóru śpiewa Zespół Wokalny Warszawskiej Opery Kameralnej. Kierownictwo muzyczne sprawuje niezawodny Marcin Sompoliński.
Gorąco polecam to przedstawienie.
Obsada
Sarastro – Krzysztof Borysiewicz
Tamino – Aleksander Kunach, Emil Ławecki
Pamina – Ingrida Gapova, Aleksandra Szmyd
Mówca – Piotr Nowacki, Dariusz Górski
Papageno – Artur Janda, Paweł Trojak
Papagena – Aleksandra Żakiewicz, Katarzyna Drelich
Monostatos – Łukasz Wroński, Piotr Maciejowski
I Dama – Sylwia Krzysiek, Marzanna Rudnicka
II Dama – Dominika Kościelniak, Joanna Lalek
III Dama – Małgorzata Kustosik, Katarzyna Nowosad
I Chłopiec – Ewelina Osows
II Chłopiec – Tomasz Raczkiewicz
III Chłopiec – Jan Jakub Monowid
I Zbrojny i I Kapłan – Tomasz Grygo
II Zbrojny i II Kapłan – Grzegorz Żołyniak
Tancerze
Agnieszka Konopka, Daria Jakubik, Anna Szpaczyńska, Jarosław Mysona, Krzysztof Łuczek, Stanisław Bulder, Maria Bijak, Dominika Gryz, Bartłomiej Gąsior, Patryk Ganś, Kamil Wawrzuta
Fot. Jarosław Budzyński
Don Giovanni w Warszawskiej Operze Kameralnej
Wesele Figara w Warszawskiej Operze Kameralnej