Jej portret Beata Szałwińska – recenzja
Jej portret Beata Szałwińska – recenzja
Wykonawczynią jest Beata Szałwińska – również klasycznie wykształcona pianistka, mieszkająca w Luksemburgu. W tytule płyty można dopatrywać się podtekstu. To także portret nieznanej szerzej w Polsce Szałwińskiej.
Zatem zanim o płycie, najpierw o wykonawczyni, zwłaszcza że w booklecie krążka nie ma ani słowa na jej temat.
A jaka jest płyta Jej portret? Zapewne adresowana do międzynarodowego odbiorcy, o czym świadczy angielski tytuł Her Portrait i angielskie, nader lapidarne, teksty w środku okładki. Są to dwa cytaty dotyczące miłości (jeden z Szekspira, drugi anonimowy); jednozdaniowa opinia o utrwalonych interpretacjach, wyrażona przez Frédérica Meindersa; podziękowania pianistki dla przyjaciół, dzięki którym krążek powstał i dedykacja. Artystka zadedykowała album swoim rodzicom. Jedynie ta dedykacja została przetłumaczona na polski.
Wybór, kolejność i nastroje piosenek – trafione dziesiątkę. Nie trzeba programować odtwarzacza. Od pierwszej do ostatniej pozycji słucha się wszystkich melodii z jednakową przyjemnością, ciesząc się po wybrzmieniu każdej na następną. Transkrypcje Radziwonowicza i Meindersa podobają mi się. Świeże, bardzo osobiste interpretacje Szałwińskiej także, ale mam zastrzeżenia do masteringu. Wielokrotnie, gdy pianistka zaczyna grać forte, trzeba ściszać głośnik.
Na listę kompozytorów wkradł się błąd. Twórca Over The Rainbow miał na imię Harold, nie Henry. To tak, jak by Włodzimierzowi Nahornemu zmienić imię na Waldemar. Na tak wysmakowanej okładce płyty, tym bardziej razi jakikolwiek błąd. Ale okładka (o większym od standardowego formacie) jest piękna. Aż chce się ją brać do ręki.