Każdy ma swoje lato – recenzja

Każdy ma swoje lato jest pełnometrażowym debiutem fabularnym Tomasza Jurkiewicza – dokumentalisty i twórcy filmów krótkometrażowych, które zdobyły razem ponad sto nagród na polskich i międzynarodowych festiwalach. Scenariusz Każdy ma…  już kilka lat temu otrzymał nagrodę w konkursie Script Pro, organizowanym przez Szkołę Wajdy, ale realizację wstrzymywał brak funduszy.

Każdy ma swoje lato to rzecz o spotkaniach zmieniających sposób patrzenia na świat

Główne role grają Sandra Drzymalska  i Nicolas Przygoda

Akcję Każdy ma… reżyser umieścił w podkrakowskiej Trzebini, w której dorastał i dobrze zna mentalność jej mieszkańców. Treść jest taka: w sennym miasteczku pojawia się wyzwolona dziewczyna, która zatrudnia się jako kucharka w oazie (gotuje dla dzieci z ruchu odnowy Kościoła rzymskokatolickiego, gdyby ktoś nie wiedział o jaką oazę chodzi). Jest świadoma swojej atrakcyjności fizycznej, wie jakie robi wrażenie na rówieśnikach i dorosłych mężczyznach. Odpowiada jej seks z nieznajomymi, bo nie chce, by ktokolwiek ograniczał jej wolność. Zakochuje się w niej subtelny, nieśmiały nastolatek. Jego cierpiącemu na demencję dziadkowi dziewczyna przypomina kogoś bliskiego z przeszłości. Wnuk próbuje to wykorzystać, żeby zbliżyć się wybranki serca. Fabułę podkręca zagadka; kim była kobieta, która ożyła w pamięci starego, chorego człowieka.

Reżyser umiejętnie wplótł w tę opowieść aktualne tematy: zderzenie tradycyjnej religijności z liberalizmem obyczajowym i niejedzenie mięsa, wynikające z chęci oszczędzenia cierpień zwierzętom. Nerw dokumentalisty zaważył na wyborze bohatera zbiorowego. Choć to dziewczyna jest spiritus movens wydarzeń i wpływa na życie kilku osób, bohaterami Każdy ma swoje lato są mieszkańcy prowincji tęskniący za czułym uczuciem, za spotkaniem bratniej duszy. Poruszający jest wątek organistki samotnie wychowującej syna, pragnącej zdobyć mężczyznę, który przyjechał naprawić organy.

Dziadka zagrał Maciej Grzybowski – aktor Teatru im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu

Anita Poddębniak i Tadeusz Piotr Łomnicki – filmowa organistka z mężczyzną, z którym wiązała nadzieje…

Reżyser zastrzega się, że nie jest to film autobiograficzny, niemniej sposób myślenia, podejście do życia w tej społeczności itp. są prawdziwe. Oprócz aktorów profesjonalnych grających główne role, w pozostałych występują mieszkańcy Trzebini. Jurkiewiczowi, zapewne dzięki doświadczeniu dokumentalisty, udało się ich naturalnie otworzyć przed kamerą.

Pozornie film jest mało atrakcyjny. Nieznani szerzej aktorzy, ponure widoki kominów elektrowni i rafinerii, brzydkie domy, biednie urządzone mieszkania. Łatwo zrezygnować z jego obejrzenia. A szkoda byłoby go przeoczyć, bo przekazuje jakąś prawdę o życiu.

Zdjęcia: materiał prasowy Aurora Films