Pianista. Rozmowy z Garrickiem Ohlssonem
Pianista. Rozmowy z Garrickiem Ohlssonem
Pianista. Rozmowy z Garrickiem Ohlssonem. Tłumaczenie wywiadu na język polski, opracowanie, redakcja, indeks Kamila Stępień-Kutera. Współpraca redakcyjna Grzegorz Michalski. Narodowy Instytut Fryderyka Chopina 2018.
O takich rozmówcach jak Garrick Ohlsson dziennikarze marzą. Wybitny artysta, erudyta, a do tego nadzwyczaj sympatyczny człowiek. Kamila Stępień-Kutera zawdzięcza spotkania z Ohlssonem pracy w Narodowym Instytucie Fryderyka Chopina i dobrej znajomości angielskiego. W czasie ostatniego Konkursu Chopinowskiego, w którym amerykański pianista jurorował, została wydelegowana przez NIFC do przeprowadzania wywiadów z jurorami. Kiedy ponownie rozmawiała z Ohlssonem na festiwalu Chopin i jego Europa poprosiła go o rozmowy do książki.
W lutym 2018 r. poleciała do San Francisco, gdzie Ohlsson mieszka. Wywiad dokończyła we Wrocławiu po recitalu artysty w NFM-ie.
Książka jest podzielona na 6 rozdziałów: Kształtowanie pianisty, Chopin I. Elementy, Chopin II. Dzieła, Warsztat pianisty, Repertuar, Muzyka – Kultura – Ludzie i Postscriptum – Schubert. Wolność artysty. Kanon. Każdy czyta się jednym tchem. Równie frapujące są fragmenty biograficzne, co muzykologiczne. Wiedza i pióro autorki – absolwentki teorii muzyki na Wydziale Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie oraz filologii polskiej na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego – predestynowały ją do zrobienia tego wywiadu rzeki. Była dla Ohlsssona godnym partnerem do rozmowy.
Garrick Ohlsson, kiedy opowiada o zagadnieniach interpretacyjnych itp. nuci takty, o których mówi albo je wystukuje. Kapitalnym pomysłem, na jaki wpadła Kamila Stępień-Kutera, jest zilustrowanie w książce tych fragmentów rozmowy za pomocą nut. Są one częścią wypowiadanych zdań na równi ze słowami.
We wprowadzeniu autorka zdradza, że tematy rozmowy wysłała wcześniej e-mailem. Podczas redakcji tekstu pozostawiono wtrącenia pianisty, że odnosi się do pytania, które otrzymał w liście. To, moim zdaniem, zbyteczne. Czytelnika interesują odpowiedzi na ciekawie sformułowane pytania. Sposób, w jaki zostały one przekazane jest sprawą drugorzędną. Ale to jedyna uwaga krytyczna, którą mam.
Dopełnieniem rozmowy są przywołania bibliograficzne (określenie znajdujące się w książce), czyli publikacje, na jakie powoływał się Garrick Ohlsson, indeks nazwisk i dzieł oraz dyskografia.
Fot. A.E.-E.